บทที่ 5 นี่คือลูกใคร?

"คุณกอร์ดอน" ผู้มาเยือนรีบเดินมาที่ข้างเตียง น้ำเสียงเจือความตื่นเต้นและดีใจ

แอรอนมองโนอี เอแวนส์ ซึ่งใบหน้าเต็มไปด้วยฝุ่น คิ้วเรียวสวยของเขาขมวดเล็กน้อย

"โนอี คุณไปโดนปล้นมาเหรอ"

"เปล่าครับ พอดีในสวนมีกับดักติดตั้งไว้อยู่หลายจุด"

โนอีหวนนึกถึงตอนที่เขาเผลอไปเหยียบอะไรเข้า ทำให้ทรายฟุ้งกระจายเต็มหน้า และอดทึ่งไม่ได้

เขาอดสงสัยไม่ได้ว่าใครเป็นคนวางกับดักไว้ในสวน คนคนนั้นต้องมีฝีมือทีเดียวถึงวางไว้ได้มากมายขนาดนี้

แอรอนเลิกคิ้วขึ้น รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นบนริมฝีปาก

กับดักพวกนั้นคงเป็นฝีมือของคนในครอบครัวนี้แน่ๆ ช่างรอบคอบดี เมื่อคิดว่านอร่าเป็นผู้หญิงที่ต้องอยู่กับเด็กสามคนในชนบท ก็จำเป็นต้องดูแลความปลอดภัยของพวกเขา

"คุณกอร์ดอน ดีที่คุณไม่เป็นอะไร ไม่อย่างนั้น..." โนอีมองแอรอน ดวงตาแดงก่ำเล็กน้อย

แอรอนดึงสติกลับมา "อย่าเพิ่งซึ้งเลย ที่บ้านเป็นยังไงบ้าง"

"คุณปู่ทราบเรื่องอุบัติเหตุของคุณก็เกิดอาการหัวใจวาย ตอนนี้ท่านอยู่ที่โรงพยาบาล คุณพ่อกับพวกคุณอาผลัดกันเฝ้าท่านอยู่ครับ"

เจคอบ กอร์ดอน อยู่โรงพยาบาล!

สีหน้าของแอรอนเคร่งเครียดขึ้น "โนอี หาทางแอบแจ้งข่าวให้ท่านทราบทีว่าฉันยังไม่ตาย ท่านจะได้สบายใจ"

"ครับ" โนอีตอบรับ ก่อนจะลังเลแล้วถามต่อ "แต่คุณกอร์ดอนครับ คุณจะไม่กลับไปตอนนี้เหรอครับ"

"ยังไม่ใช่ตอนนี้" แอรอนตอบเสียงเย็นชา "มีคนมายุ่งกับรถของฉัน ในเมื่อมีคนอยากให้ฉันตาย ฉันก็อยากจะรอดูว่าพวกมันจะทำอะไรต่อไป"

ตระกูลกอร์ดอนเป็นตระกูลใหญ่ และตำแหน่งทายาทก็ตกทอดสู่บุตรชายคนโตเสมอมา

แต่ในรุ่นของเขา เจคอบกลับยืนกรานที่จะให้เขาเป็นทายาทของกอร์ดอนกรุ๊ปแม้จะมีคนคัดค้าน

ผลก็คือ เขากลายเป็นหนามยอกอกของสมาชิกคนอื่นๆ ในตระกูลกอร์ดอน

"คุณกอร์ดอน คุณไม่เป็นอะไรจริงๆ ใช่ไหมครับ ต้องให้ผมตามหมอแฮมิลตันมาตรวจดูอาการไหมครับ" โนอีถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นแอรอนยังคงนอนอยู่

"ไม่ต้อง คนที่ช่วยฉันไว้เป็นหมอ แถมยังเก่งมากด้วย ขาฉันหัก แต่เธอบอกว่ารักษาให้หายได้" แอรอนอธิบาย

โนอีดูตกใจ จากนั้นสายตาของเขาก็มองไปที่ขาของแอรอน ในตอนนั้นเอง ก็มีเสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังมาจากข้างนอก

แอรอนมองโนอี "คุณไปก่อนเถอะ ถ้ามีอะไรฉันจะติดต่อคุณไปเอง"

โนอียังคงเป็นห่วง แต่ก็ยอมทำตามและรีบจากไป

แอรอนหลับตาลงแกล้งหลับ ไม่นานนัก ประตูก็ถูกผลักเปิดเข้ามาอย่างแผ่วเบาอีกครั้ง

แอรอนได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ตามธรรมชาติ ไม่ใช่น้ำหอมราคาแพง แต่เป็นกลิ่นกายเฉพาะตัวของผู้หญิง

นิ้วเย็นๆ ของนอร่าแตะลงบนหน้าผากของเขาเบาๆ แล้วก็ถอนออกไป แอรอนกำลังแกล้งหลับอยู่ แต่จู่ๆ เขาก็รู้สึกคันไปทั้งตัว

เขาขมวดคิ้วตามสัญชาตญาณแล้วลืมตาขึ้น

นอร่ากำลังจะเดินออกไปแต่ก็หยุดชะงัก "ฉันปลุกคุณหรือเปล่า"

เขาเพิ่งฟื้นวันนี้ นอร่ากังวลว่าเขาอาจจะต้องการอะไรตอนกลางคืน เลยลงมาดู ไม่คิดว่าจะปลุกเขาตื่น

แอรอนรู้สึกว่าอาการคันรุนแรงขึ้น เขายกมือขึ้นเกาที่ไหล่ "ฉันรู้สึกคัน"

รู้สึกคัน

นอร่าชะงักไปครู่หนึ่ง สายตาจับจ้องไปที่ผิวหนังที่เปิดเผยอยู่ของเขา หรี่ตาลงเล็กน้อย

ในตอนนั้นเอง ผื่นแดงก็เริ่มปรากฏขึ้นบนแขนของแอรอน

มันคืออาการแพ้!

"อย่าเกา"

นอร่ารีบเปิดเสื้อนอนของแอรอนขึ้นเพื่อตรวจสอบ และเห็นผื่นขึ้นเป็นปื้นใหญ่บนตัวเขา

"คุณกำลังมีอาการแพ้"

แอรอนอยากจะเกาแต่ก็พยายามหักห้ามใจ

"เป็นเพราะยาที่คุณให้ฉันหรือเปล่า"

"เป็นไปไม่ได้!"

นอร่ามองแอรอน ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัว

"โทมัส คุณแพ้ถั่วลิสงหรือเปล่า"

ก่อนหน้านี้เขาก็ปกติดี เพิ่งจะมีอาการแพ้หลังจากกินอาหารเข้าไป และเขาก็กินคุกกี้ถั่วลิสง

"ฉันไม่รู้" แอรอนโพล่งออกมา

"คุณต้องแพ้ถั่วลิสงแน่ๆ เป็นสาเหตุที่เป็นไปได้มากที่สุด" นอร่าเพ่งมองแอรอน แอบทึ่งในใจ

โทมัสคนนี้เหมือนกับอเล็กซ์เลย แพ้ถั่วลิสง

ตอนอเล็กซ์อายุสามขวบ เธอเคยป้อนคุกกี้ถั่วลิสงให้เขา คืนนั้นอเล็กซ์ก็มีอาการแพ้ อาการเหมือนกับโทมัสตอนนี้เป๊ะ!

มันจะบังเอิญขนาดนี้ได้ยังไง โทมัสหน้าตาเหมือนลูกของเธอมาก แถมยังแพ้ถั่วลิสงเหมือนอเล็กซ์อีก